نام کارگروه : عترت                                                                                        تاریخ: 95/11/12

مطلب مورد بحث:(منبع بحث،تعداد صفحات):طرح کلی جلسه ی 9.کتاب مبانی از 131تا143

خلاصه مباحثه ی علمی:

طرح کلی:

این جلسه به تبیین آیه ی 165 سوره مبارکه بقره اختصاص یافت.

توحیدی که اسلام به آن دعوت میکند الهامی است در زمینه حکومت،درزمینه روابط اجتماعی،در زمینه ی سیر جامعه وتکالیفی که انسان در قبال خداوند دارد.بندگی خداوند به معنای آزادی از بندگی غیر خداست و آن تبعیت از یک قانون صحیح اللهی است.

در بیان آیه: بعضی از مردم برای خداوند شریک و هماوردی در نظر میگیرند و آنها را دوست دارند لیکن محبت کسی که به خداوند ایمان دارد شدید است و با هیچ یک از انواع محبت قابل قیاس نیست.در ادامه آیه ی شریفه انسان را منتقل میکند به روز قیامت،روزی که

همه ی قدرت از آن خداوند است.

کتاب مبانی:

آیه تطهیر از جمله ی آیات دیگری است که در خصوص بحث امات در قرآن به آن اشاره میکنیم.بیش از 70 روایت که اکثریت آن از اهل تسنن است اقرار دارند که مراد از اهل بیت حضرت علی(علیه السلام)و حضرت زهرا(سلام الله علیها)و امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) است.

قرآن کریم یک واقعیت متعالی است که باید از طریق قلب با آن تماس گرفت چرا که(لایمسه الا المطهرون)و خداوند تنها و تنها اراده کرد که اهل بیت از هر گونه آلودگی مطهر باشند چرا که آنها مسیول هدایت بشرند لذا طهارت آنها تکوینی است.همان گونه که انسان در عقل نظری امام دارد تا اندیشه اش به خطا نیفتد،عینا خداوند برای ما در امور عقل عملی امام بیرونی میگذارد تا در عمل به خطا نیفتیم.

در پایان بحث امامت در قرآن به یک سوال پاسخ داده میشود و آن این است که:

چرا در قرآن کریم اسمی از حضرت علی (علیه السلام) به صراحت نیامده؟

1-در زمان نزول قرآن کریم اختلافات قومی به حدی بوده که اشاره به بحث امامت حضرت علی (علیه السلام) به گستره ی این اختلافات دامن میزد.

2-اکثریت مردم هنوز به قدری ایمان نداشتند ه حکم بی چون و چرایی خداوند را بپذیرند.

3-حضرت علی علیه السلام بسیاری از سران کفر و نفاق را به قتل رسانده بودند و ایمان این تازه مسلمانها به قدری نبود که از شرک پدرانشان متنفر باشند.

4- روش سخن گفتن قرآن کریم به گونه ای است که اصول کلی را مطرح میکند تا بشر در طول تاریخ از این اصول استفاده کند و در ان تفکر کند تا دچار تحجر نشود.